- Augustus 2003

'Selamat datang' en de groeten vanuit Bali, Indonesie (Peter is niet meer Down Under).
Eerst even 'terug' naar Australie: In Byron Bay in totaal 3 dagen gebleven. Byron is een mooi, rustig plaatsje dat een van de meest populaire stops is op de oostkust. Hier heb ik een fiets geleend en naar de vuurtoren gefietst en het meest oostelijke puntje van Australie. Op de 2e dag een surfbord geleend en ben gaan surfen op Watego's Beach. Een flinke wandeling van het hostel en het centrum vandaan (vooral met zo'n strijkplank onder je arm) maar dit schijnt het beste surfstrand te zijn en bekend om de dolfijnen die regelmatig met je meesurfen. Helaas heb ik geen dolfijnen gezien en ook het surfen lukte niet erg goed. Had fun trying, maar het is erg moeilijk, vooral omdat het bord een klein bord voor gevorderden was.
Volgende dag, overdag een beetje rondgehangen, films gekeken en gaan joggen op het strand. 's-Avonds op de nachtbus naar Sydney gestapt. Het was een lange reis en ik heb niet echt kunnen slapen. 's-Ochtends vroeg reden we tijdens de ochtendschemer Sydney binnen, apart om na al die tijd weer over de Harbour Bridge de stad binnen te rijden en het Opera House te zien.
Terug in Sydney dus waar het allemaal begon. Ingecheckt in het Wake Up hostel en een paar uur gaan slapen. 's-Avonds de Harbour Bridge overgestoken naar de noordzijde van Sydney om vandaar enkele foto's te schieten van de Harbour Bridge, Opera House en de skyline. Toevalligerwijs kwam ik daar een Iers stel tegen die ik kende uit Nimbin.
Volgende dag een hele leuke dag gehad. Het was een mooie zonnige dag en ik wandelde door Darling Harbour, in de verte zag ik op een bankje een knap meisje zitten en ik dacht bij mezelf "Wauw, dat is een leuk meisje". Toen kwam ze ineens op me aflopen en zag ik dat het Jodie was, Een Engelse die ik in Arlie Beach had ontmoet en een paar keer mee was uitgegaan. Ik heb hier veel meisjes ontmoet maar zij was met stipt de leukste van allemaal. Via sms hadden we nog wel contact gehouden maar ik wist niet dat ze momenteel ook in Sydney was. Toevallig dacht ik die dag daarvoor er nog aan dat ik voordat ik Australie zou verlaten haar graag nog een keer zou zien. Die dag met haar o.a. naar de Botanical Gardens gegaan. Volgende dag kreeg ze haar nieuwe appartement in Sydney (ze blijft hier een paar maanden als schoonheidspecialiste werken) en ik had voor die dag een trip naar de Blue Mountains geboekt dus we zouden 's-avonds uitgaan.
Die Blue Mountains trip kreeg ik voor $15 aangeboden als compensatie voor de 6 uur die we in Mooloolaba op een nieuwe bus moesten wachten omdat de andere bus mechanische problemen had. Toen zaten we al die tijd op een parkeerplaats de tijd te doden door cricket te spelen met een tennisbal en wat biertjes te drinken.
Ik was al eerder in de Blue Mountains geweest maar het was nog steeds wonderschoon en na het zien van al die andere nationale parken in Australie nog even indrukwekkend.
De buschauffeur had erg veel informatie en goede verhalen over de streek en de dingen die we tijdens de tour tegenkwamen. Hij vertelde o.a. een gaaf verhaal over iemand (Francis Greenway) die jaren geleden bankbiljetten namaakte in Engeland. Hij werd ontmaskerd en als convict verbannen naar Australie. Daar zou hij als straf hard en zwaar werk moeten verrichten. Echter omdat men ontdekte dat ie nogal creatief en goed met z'n handen was zette ze 'm aan het werk als architect. Hij deed erg verdienstelijk werk en zelfs nadat z'n tijd als convict erop zat bleef ie werken als architect. Toen hij een zeer bekend gebouw in Australie had ontworpen kreeg ie als beloning z'n gezicht op een van de Australische bankbiljetten gedrukt. Erg komisch: eerst vervalst ie bankbiljetten en een paar jaar later staat ie op een officieel bankbiljet...
Volgende dag had Jodie het erg druk met haar appartement en ben ik met een Oostenrijkse naar Paddy's markets gegaan. Ze vroeg of ik 's-avonds mee wilde naar de opera "Othello" (Shakespeare) in het Opera House. Nu ben ik niet echt een opera fan (was nog nooit naar een opera geweest) maar ik heb de gewoonte dat als een erg aantrekkelijk meisje me mee uit vraagt dat ik moeilijk "nee" kan zeggen (-;. Ook leek het me geen verkeerde afsluiting van het Australie verhaal: een opera bekijken in het beroemde Opera House.
Eerst zijn we uit eten gegaan en toen kwamen we te laat aan bij de opera. De mensen bij de deur deden ons voelen alsof we heel onrespectvol waren maar wij vonden het wel komisch. We waren veruit het jongste paar daar, je ziet vooral oudere (rijke) koppels.
Ik moet zeggen dat het erg interessant was al was de opera wat moeilijk te volgen omdat het in het Italiaans was (wel ondertiteling).
Volgende ochtend was het dus zover: ik moest het vliegtuig pakken naar Indonesie. Ik baalde er erg van om Sydney te verlaten, de timing kon eigenlijk niet slechter. Had net wat lopen met 2 hele leuke meisjes en dan moet ik weg )-:.
Ik had wel veel mazzel met de vlucht, ze hadden me (omdat ik vrij lang ben) een Business Class stoel toegewezen. Dat was wel strak, tussen alle bobo's een beetje met m'n 10-voudig verstelbare stoel spelen en films kijken op het uitvouwbare lcd schermpje (-:.
Op Bali moest ik gigantisch lang wachten om door de douane te komen, toen ik eenmaal buiten het vliegveld stond was direct de tropische hitte voelbaar, een welkome afwisseling met Sydney waar het slechts 19 graden was. Dan begint ook wat hier nooit zal stoppen: je wordt constant bedolven onder de Balinesen die je spullen willen verkopen of transport aanbieden. Vage is dat je hier constant als "boss" wordt aangeschoten. Zal wel een erfenis zijn uit vroegere tijden. Ik heb vanaf het vliegveld een taxi genomen naar Kuta, de toeristische hoofdstad van Bali (ja daar hadden ze ooit een nachtclub meer).
Eerste indrukken van Bali zijn: warm, arm, hectisch en erg anders dan alles waar ik ooit ben geweest. Het verkeer hier is zeer chaotisch met overal kleine motorfietsen die ook over het voetpad raggen (oppassen geblazen!). Het stinkt hier ook op diverse plaatsen en het geheel doet aan als een derde wereld land: veel armoede en de mensen proberen je zeer opdringerig allerlei spullen (vooral kleding) te verkopen. Op zich is iedereen hier wel heel vriendelijk en proberen ze je tal van goed bedoelde adviezen te geven maar na de eerste 50 is het moeilijk om zelf nog steeds even vriendelijk en geduldig te blijven.
Als je hier iets koopt voelt het alsof je die mensen berooft: het kost allemaal bijna NIETS! Een korte opsomming: heb een eigen luxe gloedjenieuwe kamer met 2 persoonsbed voor.... omgerekend $11,- (incl. ontbijt), alle nieuwste dvd'tjes gaan over de toonbank voor $3,-, eten in luxe restaurant voor $2,80, en met deze prijzen voor kleding gooi ik al m'n oude spullen weg en koop de nieuwste merkkleding voor bijna niks!!!
Ok, tot zover dit lange verslagje van de afgelopen dagen, ik ga nu weer (proberen te) surfen...

9 AUGUSTUS

De laatste 2 dagen in Kuta heb ik surfend doorgebracht. De surf is hier super, erg goede condities voor een beginner zoals ikzelf, op Kuta Beach zijn de golfen precies de goede hoogte, verder huur ik hier een groot beginnersbord dat wat stabieler is dan een gevorderdenbord. Het gaat nu heel goed, het is niet zo dat ik driedubbele loops draai maar ik kan nu redelijk op enkele golven rijden.
Je waant je hier op Bali af en toe een filmster. Naast elke dag luxe 3 gangen diners en mooie hotelkamers staren ze je hier constant aan, lachen vriendelijk naar je (9 van de 10 keer in de hoop dat je iets van ze koopt) en groeten ze je met "Hello sir" of "Hello boss" (??!!).
Op de laatste dag in Kuta was er wel iets heel aparts. Ik was aan het surfen en zag dat het wel erg druk was op het strand. Ik werd wat nieuwsgierig en omdat ik al erg moe was pakte ik een golf naar het strand toe. Er was een grote groep schoolmeisjes uit Java (jaar of 17) op een trip naar Bali. Toen ik uit water kwam staarden velen me aan en begonnen naar elkaar te fluisteren. Ik teruglachen en ga op m'n handdoek zitten. Ff later komt een aantal van hen wat huiverig en lacherig naar me toe gelopen met de vraag of ze met me op de foto mochten. Tuurlijk, waarom niet... Echter vervolgens wilden alle (ongeveer 50) meisjes met me op de foto. Best wel cool, je had die gezichten van de mensen om me heen moeten zien (ik stond ook raar te kijken maar vond het wel erg grappig).
Heb hier nog niet echt andere backpackers/jongeren ontmoet. Meeste wat je hier tegenkomt zijn oudere echtparen en families (zo veel Nederlanders). 's-Avonds ga ik hier in Kuta naar een bar hier waar ze redelijk recente films afspelen, zo heb ik bijv. Jackass the Movie gekeken.
In Kuta een fiets gehuurt voor 6 dagen en ben allereerst naar Denpasar (de hoofdstad) gefietst. Public transport is hier goedkoop en redelijk goed maar omdat Bali niet supergroot is prefereer ik de fiets. Op fiets voel, ruik en zie je het landschap of beter gezegd de dorpjes waar je doorheen rijdt (Bali is erg dichtbevolkt).
Fietsen door Bali is een hele belevenis, overal zie je tempels en beelden en op elke straathoek wordt wel iets verkocht (je snapt niet hoe die mensen er ooit een boterham mee kunnen verdienen). Kuta was erg toeristisch maar hier in het binnenland fiets je door kleine dorpjes waar je alleen Indonesiers tegenkomt, het voelt alsof je je in een omgeving bevindt waar je als Westerling niet thuishoort.
De mensen zijn hier (ondanks de armoede) wel o zo vriendelijk, iedereen lacht naar je en groet je. Al met al is Bali een erg aparte ervaring, dit voelt echt als reizen door een verre bestemming, veel meer dan Australie, wat toch ook een rijk Westers land is.

In Denpasar heb ik een markt en een tempel bezocht, irritant is dat locals zich op toeristische lokaties vaak als gids opwerpen en je ongevraagd rondleiden, het tourtje eindigd altijd met de opmerking "And now you pay for tour", waarna je weer gedwongen bent om een paar Roepia's tevoorschijn te toveren. Dit soort geldklopperij kom je overal tegen (zo droeg iemand op het vliegveld ongevraagd m'n tas een paar meter waarna ie $5 wilde (dat kon ie dus op z'n buik schrijven!)) maar omdat de Roepia zo weinig waard is moet je je er maar niet te druk om maken.
Toen ik de tempel uitkwam boodt een oudere man transport aan van en naar een traditionele Balinese crematie. Omdat ik dit afwees boodt ie als alternatief transport aan naar een Monkey dance. Dit leek me wel wat en dus accepteerde ik dit aanbod. 's-Avonds zou ie bij de tempel staan wachten, voor omgerekend tien gulden zou hij me er naartoe brengen en afhalen. Die Monkey dance was een erg gaaf spectakel, het was een traditioneel Indonesisch mythologisch toneelstuk en vervolgens werden er een paar in trance gebracht en gingen ze dansen door vuur en hete kolen.
Die nacht verbleef ik in een voormalig paleis dat tot hotel was omgebouwd, een prachtig complex omgeven door een kasteelmuur met een tempel op de binnenplaats. Verder waren er overal dieren in kooitjes )-:. Wat je hier erg veel ziet zijn aapjes die aan een touwtje zitten (beetje triest gezicht). Die apen hier ben ik maar wat nootjes gaan voeren.
Volgende dag (vandaag) doorgereisd naar Ubud. Ubud is een vrij toeristische stad vol cultuur en kunst in de vorm van houtsnijwerken, schilderijen en beelden. Na een lange fietstocht even uitgerust en vervolgens een hele mooie wandeling gemaakt door de vredige rijstvelden achter Ubud. Een klein paadje leidt door de velden en langs vele kokospalmen. Onderweg heeft een rijstboer voor enkele Roepia's een kokosnoot geplukt en opengemaakt.
Af en toe waan je je hier nog echt in een Indiana Jones film als je verlaten tempels of begroeide beelden in een stukje jungle tegenkomt. Zo kwam ik vandaag een hele mooie verlaten en vervallen tempel tegen. Voor archeologen moet het hier ook een paradijs zijn.
Al met al is het hier erg anders en apart en vermaak ik me tot nu toe uitstekend. Ik moet wel erg oppassen dat ik niet te veel verbrand want de zon schijnt hier constant ongenadelijk hard (net als in Nederland...).

17 AUGUSTUS

Er is er een jarig hoera, hoera. Je kunt het niet zien maar dat ben ik...
Hierbij maar weer 'ns een nieuw verslagje, het zal de laatste of de een-na-laatste zijn.
Ubud is een leuk dorpje, rondom Ubud zijn veel toeristische 'attracties' en is tevens mooi landschap te vinden waardoor er mooie fietsroutes te maken zijn. Ik verbleef er in een kleine 2 persoons bungalow gelegen in een mooie rustige Indonesische tuin. Kostte omgerekend 5 euro per nacht (incl. ontbijt in het restaurant next door)... Je blijft lachen.
Op dag 2 in Ubud heb ik een lange wandelroute gelopen die in de Lonely Planet stond beschreven. Het begon in het sacred monkey forest waar zich een tempel bevindt en waar tig Balinese makaken wonen. Die beesten zijn een potje brutaal dat is echt niet normaal meer: ze trekken aan je kleren, proberen je zakken te rollen en je zonnebril te stelen en ze gaan bovenop je hoofd zitten.
Vervolgens ging de route door rijstvelden en kleine kunstenaarsdorpjes. In één van die dorpjes heb ik een cobra houtsnijwerk gekocht. Een deel van de route ging langs een klein weggetje en daar vond een vreemd spektakel plaats: gedurende ruim een uur kwamen er duizenden jonge gasten met rode PDI shirtjes aan juichend en schreeuwend op motoren en jeeps voorbijrijden. Velen hielden ook vlaggen omhoog en het geheel werd door veel politie begeleid. Wat navraag leerde dat PDI de politieke partij van Megawati is die hier op Bali erg populair is. Het geheel was georganiseerd vooruitlopend op de Indonesische onafhankelijkheidsdag, precies een week later op 17 augustus. Grappig dat m'n verjaardag hier samenvalt met de nationale feestdag.
Een dag later ben ik met de bus een dagje naar Padangbai gegaan. Padangbai is een klein vissersdorpje dat z'n plaats op de kaart dankt aan de dagelijkse ferry naar Lombok die daarvandaan vertrekt. Iets buiten het dorp bevindt zich een klein strandje genaamd "the Blue Lagoon", waar het volgens de Lonely Planet fantastisch snorkelen zou zijn.
Dit strand is echt een paradijsje, zeker het mooiste strand dat ik ooit heb bezocht (en geloof me ik heb inmiddels veel mooie stranden gezien), het ligt erg afgelegen in een lagune achter een heuvel, een flinke klim is nodig om er te komen. Het snorkelen was er mooi, maar vergeleken met het Great Barrier Reef is het er qua vissen en koraal toch een stuk minder kleurrijk en divers.
Volgende dag in Ubud weer een fietstocht gemaakt. O.a. naar Gao Gajeh, de olifantengrot en wat tempels in Pejeng geweest.

De (vaak goedbedoelde) bemoeizucht van de mensen hier neemt soms wel irritante vormen aan. Als je op de fiets rijdt wordt je constant gevraagd waar je naar toe gaat en of je niet even in hun winkeltje wilt komen kijken. Vooral als ik even stop om in de Lonely Planet te bladeren staan er in no-time tig locals om me heen om te vragen waar ik naar op zoek ben, luttele seconden later mengen zich ook enkele kooplieden in het gezelschap om de zoveelste sarong of nep Rolex aan te bieden. Een keer begon er zelfs eentje in m'n tas te neuzen.
Ook rustig winkelen is er hier niet bij: als je maar even een blik werpt op een artikel raast er direkt een verkoper op je af met de vraag "You buy?? Special price just for you...". Als je dan nee zegt vragen ze vaak ook nog waarom je het niet wilt kopen, alsof ik zin heb om dat iedere keer uit te leggen...
Ondanks deze kleine ergernissen heb ik inmidels wel flink wat spullen gekocht. Vooral veel kleding, in Denpasar waren enkele grote zogeheten outlets waar restpartijen dure merkkleding (allemaal echt spul) goedkoop de deur uit gaan. Hier kun je je flink uitleven: rekken vol met de mooiste spullen, al is het wel een opgave om de juiste maat te vinden. Ik heb o.a. flink wat Calvin Klein kleding en enkele mooie overhemden aangeschaft voor nog geen fractie van wat je er in Holland voor zou betalen.
Verder de afgelopen dagen een schilderij en nog 3 houtsnijwerken gekocht. Eén van die houtsnijwerken, een adelaar, heb ik gekocht in de winkel tegenover waar de grootste van de 2 bommen is afgegaan. De eigenaar vertelde dat zijn winkel daarbij ook deels verwoest was en alle houtsnijwerken verwoest waren.
Aan de overkant zie je trouwens regelmatig toeristen lachend op de foto gaan voor de kransen en teksten die er ter nagedachtenis hangen. Dat vind ikeen beetje smakeloos. Ook proberen ze er hier weer een slaatje uit te slaan door bijv. de verkoop van t-shirts met teksten als "Fuck terrorist", "Bali cry" en "Osama don't surf" (ja, de spelfouten op shirtjes en borden hier zijn wel vermakelijk).

Na 6 dagen rondtouren met de fiets ben ik dus teruggegaan naar Kuta Beach. Hier blijf ik tot ik a.s. dinsdag op het vliegtuig stap. Nog ff een paar dagen surfen, shoppen en misschien nog een dagtochtje en dan zit het erop, ruim 8 maanden reizen door Australië, Nieuw-Zeeland en Bali. Het was in één woord geweldig en absoluut de mooiste tijd van m'n leven, zo ontzettend veel gezien, gedaan en beleeft.
Desondanks vind ik het nu niet heel erg meer om terug naar Nederland te gaan. Het is allemaal wel mooi en goed geweest zo. Thuis wacht ook weer een nieuwe uitdaging: nog een jaartje studeren aan de UvA.
Tot gauw!

Toevoeging: het is hier wel een beetje eng op het ogenblik: overal lopen gasten met machine geweren in guerilla outfits rond. Ben nu even op het internet aan het kijken of er iets speciaals gaande is maar het zal wel gewoon voorzorgsmaatregel zijn vanwege onafhankelijkheidsdag. Maar ik schrok wel flink toen ik net in een donker steegje liep en in de verte twee zwaar bewapende schimmen op me af zag lopen...

22 SEPTEMBER

Goeiedag vanuit Holland! Ik ben inmiddels al weer een maand terug en het wordt dus hoog tijd om even een afsluitend verhaaltje te zetten op de website. Na terugkomst in Holland is het erg druk geweest. Thuiskomen was raar maar voelde toch ook weer verontrustend vertrouwd aan. Je hebt dan zoveel gezien, gedaan en beleeft en dan ben je terug in Nederland waar niets lijkt te zijn veranderd. De dag van terugkomst werd ik 's-ochtends door m'n ouders en broer van Schiphol afgehaald, super om hen weer terug te zien na ruim 8 maanden. De dagen erop meteen begonnen aan de introduktie van de Universiteit van A'dam, verjaardag gevierd, allerlei dingetjes regelen, etc. Alles bijelkaar heb ik na terugkomst iets te weinig aandacht aan de jetlag besteed (uitgaan en weinig slapen) waardoor ik ook even flink ziek ben geworden.
Inmiddels ben ik nu een paar weken aan het studeren, de studie valt bijzonder zwaar moet ik zeggen. Ben niet echt meer gewend om (op acedemisch niveau) na te denken. Het is daarbij een eenjarige studie dus het programma is erg vol. Zal mij benieuwen of ik dit ga redden (ik ga er nog wel vanuit...).

Samenvattend waren die 8 maanden in Australie, Nieuw Zeeland en Bali "BLOODY FANTASTIC", absoluut de mooiste tijd van m'n leven. Terugdenken aan de vele mooie momenten Down Under en het bekijken van de (eveneens vele) foto's brengen steeds weer een grote glimlach op mijn gezicht.
Ik mis het reizen nu wel maar ook hier in Nederland is het nu niet slecht toeven. Ik hoop dat ik nog wat tijd kan vinden voor een bijbaantje om zo te sparen voor de volgende reis. Want een ding weet ik zeker: ik wil zeker weer een grote reis maken, niet meer zo lang als de laatste maar wellicht enkele maanden. De wereld is groot en er is veel moois te zien en te beleven. Het leven is kort en je moet er het meeste van maken. Precies dat was en blijft het plan!